Έγραψε η Σάμι Σουσάμι
για τις ανάγκες του Newsletter Αυγούστου 2014
[Η Σάμι Σουσάμι είναι ένα θηλυκό Κάβαλιερ 4 χρόνων που ζει στην Αθήνα με τους γονείς της. Είναι ανύπαντρη μητέρα 3 κουταβιών ονόματι Αζίζα (θήλυ), Άντζι (ξανά θήλυ) και Άμπι (άρρεν).]
Αγαπητέ αναγνώστη,
Εμείς οι μάνες θα κάνουμε τα πάντα για το παιδί μας. Να γνωρίσει τον κόσμο, να ανοίξει το μάτι του, να δει τον χάρτη πέρα από το παγκάκι της πλατείας, πίσω από τα ψηλά ντουβάρια και έξω από τα ελληνικά σύνορα. Εμείς οι μάνες. Γαβ.
Έστειλα κι εγώ τον γιο με το Cavalierasmus για ένα τριήμερο στη Φινλανδία, στο World Dog Show, να δει το παιδί πράματα, να γίνει πολίτης του κόσμου. Μάλιστα. Του’φτιαξα βαλίτσα, μπουφάν, κάλτσες χοντρές και όλα τα συμπαραμαρτούντα. Τι στα κομμάτια, βορειότερα του Βορρά τονε στέλνω, τι να του βάλω, μπικίνι; Κι αντί για Βορρά, ο μικρός έγινε βορά στις μέλισσες και στις σφήκες, λες και τον έστελνα στο Κίτσι, ντάλα μεσημέρι να απλώσει τις φρέσκες μπάμιες στο ταψί. Βρε γύρισε ο μικρός κι ούτε κρύο, ούτε βροχές, ούτε λάσπες, ούτε αέρηδες. Νιέντε. «Πού με έστειλες ρε μάνα», μου είπε. «Στη Λάρισα της βόρειας Ευρώπης;» Κι εγώ σκασμένη δάγκωσα την ουρά μου. Πρώτη φορά, λέει, στα τελευταία 10 χρόνια η χώρα έσκασε από τη ζέστη –το’παν και στις ειδήσεις σε άπταιστα ακαταλαβίστικα σουόμι. Και ναααααααααααα ένα κύμα καύσωνα πήρε και σήκωσε σκύλους και ανθρώπους, σμήνη από μέλισσες επιτέθηκαν σε όποιον είχε ουρά και ρύγχος, τσιμπούρια σκαρφάλωναν να δουν τη φάτσα τους να αντανακλάται στο πιο γυαλιστερό τρίχωμα του πιο μπανιαρισμένου σκύλου. «Πίκρα», μου λέει. Πικράθηκα κι εγώ.
Και σαν να μην έφτανε το μετεωρολογικό σοκ και η διατάραξη του παγκόσμιου κλίματος, μου δίνει και τη χαριστική κροκέτα:
«Πού να στα λέω, μάνα», συνέχισε να εξιστορεί το σπλάχνο μου. «Έβγαλα τη Μπέμπελη». Κι εγώ -που δεν ξέρω τι στα κομμάτια φυλή είναι αυτή η Μπέμπελη, σε ποια κατηγορία ανήκει και από ποια χώρα προέρχεται- ανησύχησα ακόμα περισσότερο. Γιατί δεν μου φτάνουν όλα τα άλλα, τώρα μαθαίνω κι από πάνω ότι αντί για σεμινάριο ο μικρός έβγαινε ραντεβουδάκια.
«Ποια Μπέμπελη, παιδί μου;», του λέω, «ποια είναι η κυρία; Δεν έχω ξανακούσει τέτοια φυλή. Δεν σού’χω πει να βγαίνεις μόνο με Κάβαλιερ; Δεν σού’χω πει πρώτα οι σπουδές σου και μετά οι έρωτες;»
Σημείωσε τη στιγμή, αγαπητέ αναγνώστη. Συνετελέσθη διπλωματικό επεισόδιο, επιχειρήθηκαν διαβήματα στο βρόντο και το έργο έκλεισε με ένα πανυγηρικό εμπάργκο. Δεν μου μιλάει, δεν του μιλάω. Ούτε στο κλουβί του δεν μ’αφήνει να πλησιάσω. Μόνο με λαβώνει στην καρδιά με εκείνο το απαξιωτικό βλέμμα που κοιτάει κάθε έφηβος τον γονιό του, όταν οι ορμόνες, η αμφισβήτηση και το χάσμα γενεών κάνουν τρελό πάρτι.
Περνάω δύσκολες ώρες.
Άνοιξαν τα σχολεία, βλέπω απ΄το μπαλκόνι μάνες και παιδιά χεράκι χεράκι να γυρίζουν από το μάθημα και συγκινούμαι.
Κι ο γιος μουτρωμένος. Φαντάσου Κάβαλιερ με προβοσκίδα ελέφαντα. Τελείως εκτός προτύπου.
Σάμι Σουσάμι
δημοσιογράφος – αντιπρόεδρος Συλλόγου Γονέων