Κάθε φορά που μιλάμε για ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ είναι σαν να προσπαθούμε να συνεννοηθούμε σε ξένη γλώσσα.
Τι ΔΕΝ είναι Εκπαίδευση;
Εκπαίδευση ΔΕΝ είναι τα κόλπα, τα τρικ, οι τούμπες και τα άλματα.
Τι είναι Εκπαίδευση;
Εκπαίδευση είναι κατά κύριο λόγο αυτό που ονομάζουμε ΒΑΣΙΚΗ ΥΠΑΚΟΗ. Η Βασική Υπακοή απαρτίζεται από εντολές σε συνδυασμό με σωματικές κινήσεις, οι οποίες υποδεικνύουν τι επιθυμούμε να κάνει ο σκύλος σε δεδομένη στιγμή, για την κοινή μας συνεννόηση και συχνά για τη δική του ασφάλεια.
Οι εντολές της βασικής υπακοής έχουν μεγάλη σημασία για την αρμονική συνύπαρξη σκύλου-ανθρώπου. Θέτουν τα όρια, ορίζουν τον σεβασμό, σέβονται τον προσωπικό χώρο και του σκύλου και του ανθρώπου. Και όλοι πια γνωρίζουμε ότι χωρίς ΟΡΙΑ, ΚΑΝΟΝΕΣ και ΣΥΝΕΠΕΙΑ δεν συνυπάρχουμε αρμονικά.
Η βασική υπακοή είναι το Άλφα και το Ωμέγα στην εκπαίδευση ενός σκύλου. Είναι θεμελιώδεις εντολές όπως ΚΑΤΣΕ, ΚΑΤΩ, ΜΕΙΝΕ, ΕΛΑ. Οι εντολές αυτές είναι μονολεκτικές και συγκεκριμένες. Άλλη εντολή είναι το ΚΑΤΣΕ και άλλη εντολή είναι το ΚΑΤΩ. Κάθε εντολή υποδεικνύεται με άλλη σωματική κίνηση, και μάλιστα με συγκεκριμένη σωματική κίνηση. Προφανώς δε, εντολή ΚΑΤΣΕ ΚΑΤΩ (2 λέξεις) δεν υπάρχει.
Επιστρέφω στην έννοια της Εκπαίδευσης: Όλοι νομίζουμε ότι επειδή το Κάβαλιερ είναι εξαιρετικά επιδεκτικό μαθήσεως, δεν θα μας παιδέψει, θα μάθει εύκολα αυτά που θέλουμε να του μάθουμε και άρα θα τελειώνουμε εύκολα με τη μάθηση.
Και όλοι νομίζουμε ότι ΞΕΡΟΥΜΕ.
Δυστυχώς δεν έχουμε σκεφτεί ότι όση καλή θέληση κι αν έχουμε, όσα βίντεο κι αν παρακολουθήσουμε, όσες σχετικές αναρτήσεις κι αν διαβάσουμε, είναι πολύ πιθανό να μάθουμε στον σκύλο μας λανθασμένες εντολές, με λανθασμένες κινήσεις σώματος, άλλες μάλιστα εντολές να τις παραβλέψουμε είτε γιατί δεν τις ξέρουμε είτε γιατί δεν τις κάνουμε κέφι, κι άλλες εντολές να τις κόψουμε-ράψουμε στα μέτρα μας.
Κι όλα αυτά τα πασαλείμματα επειδή ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ.
Ας κάνουμε κάτι πρωτότυπο σε αυτή τη χώρα:
Ας παραδεχτούμε όλοι μας ότι ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ. Δεν είναι κακό.
Αν αντί για κάβαλιερ είχαμε πιτ μπουλ, θα ανησυχούσαμε περισσότερο. Σωστά; Ε, ΛΑΘΟΣ. Πρέπει να ανησυχούμε ΤΟ ΙΔΙΟ. Πρέπει να μας ενδιαφέρει η ψυχική του ισορροπία, ανεξάρτητα από το πόσο μικρόσωμο, ελαφρύ ή ακίνδυνο για τη σωματική ακεραιότητα του άλλου είναι. Πρέπει να ανησυχούμε αν περνά ΑΥΤΟ καλά στο αστικοποιημένο περιβάλλον που το βάλαμε να ζει.
Όπως, λοιπόν, εμβολιάζουμε τον Σκύλο με αδρανή στελέχη για να αποκτήσει αντισώματα, έτσι πρέπει να τον εμβολιάσουμε με “αδρανή ερεθίσματα”, για να του διδάξουμε ορθές συμπεριφορές. Με αυτό τον τρόπο, θα μάθει να αντεπεξέρχεται στα real-time εξωτερικά ερεθίσματα σωστά.
Κι όπως το ένα εμβόλιο το κάνει ο κτηνίατρος (και όχι εμείς μόνοι μας στον σκύλο μας!) έτσι και το άλλο “εμβόλιο” το κάνει ο εκπαιδευτής (και μάλιστα το χορηγεί και στους δύο: και στον κηδεμόνα και στον σκύλο.)
Είναι λογικό: όταν πήραμε σκύλο, ΟΛΟΙ μας είχαμε στο μυαλό μας μόνο το “μαμ, κακα, νανι”, τη βόλτα του κι έναν κτηνίατρο. Δεν είναι, όμως, μόνον αυτά. Υπάρχει και η ψυχική υγεία. Και, ναι, υπάρχει τρόπος να την πετύχουμε.
Εκπαίδευση.
Χρυσάνθη Μιχαλοπούλου